Ο χρόνος χάνει τη συμβατική του αίσθηση, καθώς ούτε ο ομιλητής ούτε το κοινό φαίνεται να υπακούνε σ’ αυτήν.
Κι ενώ έχουν περάσει -ας πούμε- εβδομήντα τέσσερα λεπτά, αισθάνεσαι ανάλαφρος όπως στην αρχή και διατηρείς την εντύπωση ότι η ομιλία έχει δέκα περίπου λεπτά που ξεκίνησε.

Ακούγοντας προσεκτικά αναγνωρίζεις αρκετά βιώματα της καθημερινότητάς σου και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι «μοναδική φύση» σ’ αυτόν τον κόσμο.

Eνημερώνεσαι για «μεγάλες αλήθειες», αλλά αισθάνεσαι ότι μπορείς, άλλες να τις προλάβεις και άλλες να τις αντιστρέψεις ώστε να επιτύχεις στο ρόλο του γονιού.

Γίνεσαι κοινωνός του ωραίου κλίματος που έχει δημιουργηθεί μέσα στην αίθουσα και της αύρας που έχει αυτός ο ομιλητής, ο οποίος τεχνηέντως, μέσα από την αναφορά προσωπικών εμπειριών και το ανεξάντλητο χιούμορ του, γίνεται ο ίδιος παράδειγμα συμπεριφοράς για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση πολλών ζητημάτων σχετικών με την ανατροφή των παιδιών μας.

Ακόμη κι όταν το θέμα είναι η εφηβεία, οι βαθύτερες γνώσεις γύρω από αυτή πρόκειται να σε «προικίσουν», να σε βοηθήσουν δηλαδή να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, αφού ο καθένας μας έχει περάσει αυτήν τη φάση της ζωής, και να αποδώσεις και στα παιδιά σου το δικαίωμα να ζήσουν της δική τους εποχή.