Γι’ αυτό, ποτέ μη στείλεις να ρωτήσεις: «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;». Για σένα χτυπά.

John Donne, «Devotions upon Emergent Occasions» (1624).

Το δέκατο έβδομο τεύχος της εφημερίδας μας ολοκληρώθηκε σε μια στιγμή σιωπής κι ακινησίας, σε μια στιγμή φωτισμού των ακριβών, που συνήθως σκεπάζονται από τον θορυβώδη καταιγισμό του περιττού κι εφήμερου. Ήταν Μεγάλη Δευτέρα, με νωπό ακόμη το αίσθημα πλησμονής από την ολοκλήρωση του 7ου Παναρσακειακού Μαθητικού Συνεδρίου και με τη Μεγάλη Εβδομάδα ήδη στο κατώφλι, όταν αυτή η στιγμή επέβαλε σιωπή και ακινησία. Μια σελίδα από χαρτί, εξευγενισμένο από τη λεπτότητα και ποτισμένο με σπάνια τρυφερότητα, κόπηκε από το βιβλίο της ζωής μας. Κόπηκε, για να συνεχίσει να γράφεται στο βιβλίο ενός άλλου κόσμου πιο φωτεινού, πιο ταιριαστού στην ανυπόκριτη αγάπη με την οποία χάραξε το δικό μας βιβλίο η ακριβή φίλη και συνάδελφος Άντα Κόκκου. […]

Χρειάστηκε να ακούσουμε τις καμπάνες να ηχούν αναστάσιμα, με το που:

Βγῆκαν ἀλώβητα

τὰ σταυρωμένα ὄνειρα

ἀπ’τὰ χαλάσματα

πρόσωπα δροσερὰ ἀγγέλων

κι ὁ τόπος μοσχομύρισε

ἀπὸ λευκὰ λουλούδια

ποὺ τινάζονταν μὲς ἀπ’τὶς πέτρες

ἀνθισμένα,

για να μοιραστούμε μαζί σας τα δροσερά όνειρα, τα αισθήματα και τις σκέψεις των νεαρών μας αρθρογράφων –που σαν αηδονάκια, με τη δική τους χαρμόσυνη φωνή, διαλαλούν: Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον. Ἐσκύλευσε τὸν ἅδην ὁ κατελθὼν εἰς τὸν ἅδην. Ἐπικράνθη ὁ ἅδης καὶ γὰρ ἐνεπαίχθη. Ἐπικράνθη καὶ ζωὴ πολιτεύεται.

Διαβάστε και ξεφυλλίστε το 17ο τεύχος, κάνοντας κλικ στο παρακάτω εικονίδιο