Στη σκοτεινιά του Άουσβιτς … μια υπόσχεση μνήμης

Το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο διοργάνωσαν και φέτος τον διαγωνισμό δημιουργίας βίντεο με θέμα : “Το Ολοκαύτωμα και οι Έλληνες Εβραίοι”

Δύο ομάδες μαθητριών μας της Α΄Λυκείου (α’ ομάδα: Μπογιάρη Εβελίνα, Όψιμου Ελένη, β΄ομάδα:  Μάνου Φανή, Μπαρκαμπά Γεωργία και Μπαμπαλή Πένυ) συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Οι ταινίες που δημιούργησαν αξιολογήθηκαν θετικά από την κριτική επιτροπή και έτσι οι μαθήτριες μας είχαν την ευκαιρία να επισκεφτούν το Άουσβιτς I και ‘Αουσβιτς II, γνωστό ως Μπιρκενάου στις 23-25 Απριλίου και να αποκτήσουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής.

Το ταξίδι-προσκύνημα στο Άουσβιτς που  περιμέναμε με προσμονή  έφτασε στο τέλος του. Γυρίσαμε πίσω φορτωμένες με εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες μέσα μας για πάντα.

Επισκεφτήκαμε τους χώρους όπου μαρτύρησαν χιλιάδες άνθρωποι, περπατήσαμε στα μέρη όπου η μνήμη πληγώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είδαμε τα εισιτήρια με τα οποία αγόρασαν  το ταξίδι του θανάτου.

Είδαμε τα ονόματα των θυμάτων γραμμένα πάνω σε βαλίτσες γεμάτες με ελπίδες και όνειρα για τη νέα ζωή που τους είχαν υποσχεθεί× όνειρα που δεν πρόλαβαν να πραγματοποιηθούν και έμειναν για πάντα κλεισμένα …

Είδαμε τους χώρους των βασανιστηρίων, τους χώρους “ανάπαυσης”, κοιτώνες των επτακοσίων ανθρώπινων ψυχών στριμωγμένων κατά δεκάδες στο ίδιο ξύλινο κρεβάτι, όπου προσπαθούσαν να ξεκουράσουν τα ταλαιπωρημένα κορμιά τους, αλλά και να μοιραστούν τη θλίψη και τις αγωνίες τους.

Είδαμε τους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια και διαπιστώσαμε ότι η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός οδηγούν σε αποτρόπαιες και παράλογες πράξεις και ενέργειες…

Το τελευταίο και πιο συγκλονιστικό μέρος της ξενάγησης ήταν το κτήριο, όπου γινόταν ο ιατρικός έλεγχος, το ξύρισμα του κεφαλιού για άνδρες και γυναίκες και ο ενστιγματισμός στο χέρι.

Στον ίδιο χώρο υπάρχουν φωτογραφίες Εβραίων από τη ζωή τους πριν βρεθούν στο Άουσβιτς. Ευυπόληπτοι πολίτες με τις οικογένειες τους “κρεμασμένοι” σε έναν μεγάλο τοίχο φωνάζουν: “μη μας ξεχνάτε. Ήμασταν μάρτυρες εγκλήματος που συντελέστηκε σ΄αυτόν τον χώρο”.

Είμαστε και εμείς πια μάρτυρες αυτού του εγκλήματος…

Ελπίζουμε να μη συμβούν ξανά τέτοια γεγονότα που μας κάνουν να αισθανόμαστε ντροπή για την ανθρώπινη ύπαρξη. Να μη ζήσει ο κόσμος τη φρίκη που είδαμε στο Άουσβιτς ποτέ ξανά.

Ποτέ ξανά!

Οι σκέψεις των μαθητριών που έκαναν το ταξίδι:

…Περπατώντας στους χώρους των στρατοπέδων τα συναισθήματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα. Οι κραυγές, τα θλιμμένα πρόσωπα και οι βασανισμένες ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν ξεπρόβαλλαν από κάθε μεριά του στρατοπέδου. Ο περιβάλλων χώρος στο Άουσβιτς είναι ένα αριστούργημα που δημιουργήθηκε για να καλύψει τα εγκλήματα των Ναζί… Εμείς δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Εσείς;

Εβελίνα

Ανεπανάληπτη εμπειρία! Το γεγονός ότι εκεί που βρισκόμουν βασανίστηκαν και θανατώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι με συγκλόνισε. Προσπάθησα να καταλάβω τη βαρβαρότητα του πολέμου και διαπίστωσα ότι είναι πολύ σκληρή. Οι συνθήκες ζωής των κρατουμένων ήταν δυσβάσταχτες για αυτούς και ασύλληπτες για το δικό μας μυαλό…

Γεωργία

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τις εικόνες που είδα, πόσο μάλλον τα συναισθήματα που βίωσα. Αυτή η εκδρομή ήταν μια εμπειρία ζωής για μένα. Μου έμαθε πολλά και με έκανε να αναθεωρήσω κάποιες σκέψεις μου. Το γεγονός ότι τα βήματα μου, τα μάτια, η πνοή μου συμβάδισαν με τις ψυχές εκατοντάδων αθώων ανθρώπων που βασανίστηκαν, θανατώθηκαν και αφανίστηκαν από το ναζιστικό καθεστώς, μου προκαλεί ένοχα συναισθήματα…Το μόνο που θα μπορούσα να περιγράψω είναι το ακόλουθο:
Το στρατόπεδο ήταν ανθισμένο, μέσα στο δάσος, ακούγονταν κελαηδήματα πουλιών σε έναν χώρο όπου χιλιάδες φωνές σώπασαν για πάντα…

Ελένη

Καθώς θυμάμαι το ταξίδι μας στο Άουσβιτς με πλημμυρίζουν ανάμεικτα  συναισθήματα. Οι δύσκολες συνθήκες και στιγμές, στις οποίες έζησαν οι Εβραίοι και όλοι οι άλλοι κρατούμενοι ήταν συγκλονιστικές . Όταν κάποιος μπαίνει στο χώρο του Άουσβιτς I ή στο Άουσβιτς I I (Μπιρκενάου) νιώθει σαν να βλέπει μπροστά του να συμβαίνουν όλα τα αποτρόπαια εγκλήματα εκείνη την στιγμή.
Αυτή η εκδρομή με έκανε να προβληματιστώ και να καταλάβω πως το ανθρώπινο είδος είναι πολύ περίεργο. Τη μια στιγμή μπορεί να χτίζει Παρθενώνες, ενώ την άλλη  φτιάχνει Άουσβιτς, ένα μέρος πόνου, πείνας και θανάτου .

Φανή

Έχοντας περπατήσει στο ματωμένο στρατόπεδο του Άουσβιτς θα θυμάμαι πάντα τη φράση που διάβασα: «Όποιος δε θυμάται το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» [George Santayana]

Πένυ