Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Διαβάστε το 22ο τεύχος του περιοδικού μας, κάνοντας κλικ στο διπλανό εικονίδιο

Τέντωσε τη λαχτάρα σου, άπλωσε το χέρι σου, συνέχισε να προχωράς..

Πολλά έχουν γραφεί για την πανδημία που ταλανίζει την ανθρωπότητα, κι όχι άδικα. Αρκετά, επίσης, και για τις επιπτώσεις της στις πιο ευάλωτες ηλικιακές ομάδες, όπως οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Ειδικά για τα παιδιά, εύστοχα επισημάνθηκε πως «μπορεί να μην νοσούν, αλλά υποφέρουν», ενώ πολλοί ειδικοί κάνουν λόγο για τη βαριά κληρονομιά που θα αφήσει σε αυτά η πανδημία, αλλά και για μια «επερχόμενη πανδημία ψυχικών νοσημάτων, που θα διαρκέσει πολύ περισσότερο».

Έτσι, το 22ο τεύχος του περιοδικού μας, περισσότερο κι από την πανδημία, στρέφει την προσοχή του σε αυτό το βλέμμα των παιδιών, δίνοντάς του τη δυνατότητα να εκφραστεί με τον λόγο. Η πλειονότητα των κειμένων γράφτηκε τη φετινή σχολική χρονιά στο πλαίσιο του μαθήματος των Νέων Ελληνικών. Οι μαθητές κλήθηκαν από τους φιλολόγους τους να αποτυπώσουν τις επιπτώσεις της πανδημίας και του συνακόλουθου εγκλεισμού στην καθημερινότητά τους, επιλέγοντας να συντάξουν μία ημερολογιακή καταγραφή, ένα άρθρο, ένα διήγημα ή ένα ποίημα. Κάποια άλλα κείμενα συντάχθηκαν στο πλαίσιο της Αγωγής Προφορικού Λόγου, ενώ οι αγγλόγλωσσες επιστολές, όπως και οι ψηφιακές συνθέσεις (κολάζ) που απαρτίζουν το εικαστικό ένθετο, συντάχθηκαν και δημιουργήθηκαν την περσινή χρονιά στο πλαίσιο του μαθήματος των Αγγλικών και της Τεχνολογίας αντίστοιχα.

Οι εβδομήντα περίπου νεαροί συντάκτες καταθέτουν και μοιράζονται το πιο βαθύ τους βλέμμα, τις σκέψεις τους –ακόμα και τις πιο μύχιες– και τα συναισθήματά τους –ακόμα κι εκείνα τα βουβά– με τρόπο εξομολογητικό και διάφανο. Από αυτήν την άποψη, το παρόν τεύχος πρέπει να διαβαστεί με πολλή προσοχή –όχι μόνο από τους γονείς, αλλά και από όποιον ασχολείται με το μεγάλωμα και την υποστήριξη παιδιών και εφήβων– ως ένα αποκαλυπτικό ψυχογράφημα.

Και μετά το ψυχογράφημα τι; Όντας ακόμα μέσα στον εγκλεισμό και τη βουβαμάρα του –με την ελπίδα, όμως, πια να ανατέλλει σαν τα ιριδίζοντα χρώματα που περιβάλλουν τα κείμενα των παιδιών στο τεύχος– προλαβαίνουμε ακόμα να αφουγκραστούμε το σιωπηλό περπάτημα του Ποιητή, τα λόγια τα ψιθυριστά^[1]. Άκου, νιώσε και συλλογίσου, λοιπόν, αναγνώστη· τέντωσε τη λαχτάρα σου, άπλωσε το χέρι σου και συνέχισε να προχωράς..

Ο Θεός μιλά στον καθένα μας την ώρα που μας φέρνει στη ζωή.

Μετά περπατά δίπλα μας σιωπηλά, καθώς βγαίνουμε από τη νύχτα.

Αυτά είναι τα λόγια που ακούμε αμυδρά:

«Εσύ, που στάλθηκες πιο πέρα κι από τη μνήμη σου,

τέντωσε τη λαχτάρα σου.

Ενσάρκωσέ με.

Πυρπολήσου σαν φλόγα, φτιάξε μεγάλες σκιές

και θα φανερωθώ μέσα σε αυτές.

Δέξου ό,τι κι αν σου συμβεί: ομορφιά και φρίκη.

Απλά συνέχισε να προχωράς. Κανένα συναίσθημα δεν είναι οριστικό.

Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να με χάσει.

Εδώ γύρω είναι η χώρα που αποκαλούν Ζωή.

Θα την καταλάβεις από τη σοβαρότητά της.

Δώσε μου το χέρι σου.».

Νεογράφημα

[1] Rainer Maria Rilke, Go to the Limits of Your Longing, από τη συλλογή  Book of Hours: Love Poems to God, Ι 59, 1905.