Σύμφωνα με μια παλιά παράδοση του Αρσακείου Νηπιαγωγείου οι γονείς των παιδιών που φοιτούν κάθε χρόνο έχουν μια ευκαιρία να εμπλακούν στην εκπαιδευτική διαδικασία και να συμμετέχουν ενεργά στο εκάστοτε project μέσα από την καινοτόμο δράση της Ημέρας Γονέων. Η ευκαιρία αυτής της συμμετοχής, τη χρονιά 2019–2020, δεν είχε αυτή τη μορφή.
Οι γονείς, εκ των συνθηκών, ανέλαβαν μεγαλύτερο εκπαιδευτικό ρόλο αφού έπρεπε αφενός να κρατήσουν το ενδιαφέρον των παιδιών για μάθηση, αφετέρου να τα ωθούν σε πρόοδο, πράγματα τα οποία, η παρατεταμένη παραμονή όλων στο σπίτι έφερνε σε μεγάλη δυσκολία.
Μέσα από την εξ’ αποστάσεως διδασκαλία, την πολύωρη τηλεκπαίδευση και την άριστη συνεργασία γονέων και εκπαιδευτικών, τα παιδιά κατάφεραν όχι να συνεχίσουν την κανονικότητά τους αλλά και να διευρύνουν τους μαθησιακούς τους ορίζοντες ώστε να νιώσουν πανέτοιμα να μεταβούν στο χώρο της επόμενης σχολικής τάξης.
Ωστόσο η συμμετοχή των γονέων σε εκδήλωση του Νηπιαγωγείου δεν μπορούσε να λείψει παντελώς από αυτή τη χρονιά.
Το «κάλεσμα/πρόκληση των γονέων» Αρσακειούπολης, που έχει διαγράψει μια παράλληλη πορεία, εδώ και χρόνια από τις συμμετοχές των γονέων έγινε και πάλι. Οι γονείς στο τέλος της γιορτής λήξης μίλησαν γι’ αυτήν τους την εμπειρία μέσα από το παρακάτω κείμενο που διάβασαν μπροστά στη σκηνή ανεβάζοντας τη συγκίνηση των νηπιαγωγών στα ύψη.
«Αγαπητά παιδιά,
Μόνιμα πρωταγωνιστές της καρδιάς μας αλλά και της ημέρας
Αγαπητοί παιδαγωγοί,
Που παρά τις ιδιαιτερότητες της φετινής χρονιάς διοργανώσατε σήμερα αυτή την τιμητική εκδήλωση για τους πρωταγωνιστές μας
Αγαπητοί γονείς,
που στέκεστε με την ίδια συγκίνηση και το ίδιο μούδιασμα σήμερα απέναντι στα παιδιά και τους δασκάλους τους…
Βρισκόμαστε στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου, εδώ που τα παιδιά μας σε λίγους μήνες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα περνούν το κατώφλι του και θα ξεκινούν νέο ταξίδι γνώσης και εμπειρίας.
Ποιος όμως από εμάς άραγε φτάνοντας κάθε πρωί στο Αρσάκειο Δημοτικό δεν θα ρίχνει μία κλεφτή ματιά στην πύλη του Νηπιαγωγείου και στα χαμόγελα των εκπαιδευτικών που καλωσόριζαν μέχρι σήμερα το πρωί τα παιδιά μας;
Πόσες θύμησες από τους πρωινούς αποχαιρετισμούς –κάποιες φορές με δάκρυα στα μαγουλάκια τους- τους πρώτους μήνες της σχολικής χρονιάς;
Πόσες αναμνήσεις από το ντύσιμο σαν κρεμμύδι τα πρωινά του χειμώνα (γιατί ακόμα τα παιδιά υπακούουν σ αυτή την ηλικία), από τις σαφείς οδηγίες του κολατσιού, από την αναμονή να βγουν το μεσημέρι με χαμόγελα για να ξεκινήσουν να εξιστορούν τη μέρα τους;
Και αυτή η εξιστόρηση «Σήμερα παίξαμε πιάνο», «Σήμερα κάναμε όπερα», «Σήμερα μαγειρέψαμε» κράτησε τόσους όμορφους μήνες, δύο χρόνια για κάποιους από εμάς…και ας χανόταν στο τρέξιμο της καθημερινότητάς μας να προλάβουμε χρόνους………Και όλα αυτά μέχρι που ήρθε ο Μάρτης να ανατρέψει τα πάντα, να μας κάνει να νοσταλγήσουμε αυτή την εξιστόρηση…και ήρθε η ώρα της εκτίμησης, της περισυλλογής και της αυτοκριτικής.
Ως γονείς πολλές φορές νιώθουμε ότι γνωρίζουμε στον απόλυτο βαθμό τα παιδιά μας, σχεδόν με χαρακτηριστικά αυθεντίας επικαλούμαστε αντ’ αυτών τα θέλω τους, τις ικανότητές τους και εκφράζουμε ισχυρή άποψη για ό,τι τους αφορά…συχνά φτάνοντας να αποκαλούμε τους εαυτούς μας δασκάλους – παιδαγωγούς….
Σκεφτείτε πόσες φορές ξεκινάμε τη φράση μας λέγοντας «Εμένα»:
«Εμένα ο Βασίλης τρώει αυτό ή το άλλο»,
«Εμένα η Ελβίρα παίζει εκείνο το παιχνίδι»,
«Εμένα ο Κωνσταντίνος διαβάζει γρήγορα, ζωγραφίζει αργά» κ.ο.κ.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή να απασχολήσουμε μία ολόκληρη μέρα, να γίνουμε και δάσκαλοι και κλόουν μαζί υποκαθιστώντας αναγκαστικά τις ώρες της σχολικής διαδικασίας μέσα στο καθολικό Lοckdown. Και έφτανε το μεσημέρι και δεν εξιστορούσαν τα παιδιά με τον ίδιο ενθουσιασμό τη μέρα τους σε κάποιους άλλους, δεν είχαν το ίδιο χαμόγελο στο τέλος της ημέρας, δεν γέμιζαν τα κουτάκια των αναμνήσεών τους με ποιήματα, τραγούδια, χρώματα και αριθμούς, δεν ζωγράφιζαν στον αξιακό τους κόσμο τη φιλία, την αλληλοκατανόηση, την ενσυναίσθηση.
Πολύ γρήγορα ήρθε στην καθημερινότητά μας η τηλεκπαίδευση βρίσκοντάς μας όλους ανέτοιμους αλλά τελικά εντυπωσιακά ευπροσάρμοστους και επέστρεψε σε ένα βαθμό και πάλι το πρόγραμμα στη ζωή τους και ένα μειδίαμα ξανά στα χείλη τους συναντώντας γνώριμα πρόσωπα και αγαπημένες συνήθειες έστω μέσα από μία οθόνη!
Και εδώ έρχεται το μεγάλο ευχαριστώ…
Τα ερεθίσματα είναι σπόροι.
Αγαπητοί εκπαιδευτικοί,
είτε τους φυτέψατε παραδοσιακά με το χέρι, είτε τους στείλατε με τα πολύχρωμα διαστημόπλοια που ζωγράφισαν τα παιδιά, είτε τους φυσήξατε από την παλάμη σας πάνω από την ταράτσα ενός κτιρίου κοιτάζοντας τον κόσμο μας από ψηλά, είτε τους στείλατε σαν σαϊτιά μέσα από ένα παράθυρο οθόνης τάμπλετ ή υπολογιστή…οι σπόροι έπεσαν στη γη των παιδιών μας, ποτίστηκαν με την αγάπη σας και τον ζήλο σας…
Και εμείς ως γονείς μάθαμε πως «Εμένα ο Βασίλης», «Εμένα η Ελβίρα»…δεν είναι μόνο δικά μας παιδιά, αλλά και δικά σας δημιουργήματα.
Γιατί μαζί χτίζουμε τον κόσμο τους με ειρήνη, παιδεία, παιχνίδι, υγεία, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Αυτοί είναι οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι ζωγράφοι, οι επιστήμονες, οι γονείς του αύριο!
Αυτούς χειροκροτάμε σήμερα… Καλή αρχή παιδιά… Καλή συνέχεια στα επόμενα παιδιά!»
Τα υπέροχα λόγια των γονιών κάθε τμήματος προς τις νηπιαγωγούς υπερνίκησαν τη φυσική απόσταση κι ένωσαν ψυχές και πνεύματα σε μια μεγάλη αγκαλιά. Το ευχαριστώ, μικρό σαν λέξη, αλλά μεγάλο σαν νόημα, σχηματίστηκε στα χείλη όλων και έκλεισε με τον πιο ωραίο τρόπο την όμορφη βραδιά.
