Τάκης Σινόπουλος

Δοκίμιο ΄73 – ΄74

V
……………………………………………………………….
Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου.
Τώρα η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα.
Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των ειδήσεων.
Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσσονται σταθερά δίχως πολλούς θορύβους.
Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο
φως. Ιαχές. Το πλήθος.

Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν
εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους.
Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά μέσα τους σαφώς οπλισμένα.
Το πλήθος φεύγει     έφυγε.

Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8)
στην πλάτη σου ετών ας πούμε 24 καμιά ταυτότητα.

Από την ποιητική ενότητα «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975

Γιάννης Ρίτσος
Το σώμα και το αίμα
ΙΙ

Ο ένας γράφει συνθήματα στους τοίχους ο άλλος
φωνάζει συνθήματα πάνω απ’ τους δρόμους ο τρίτος
φοράει το παράθυρο τραγουδάει ανοιχτός Ρωμιοσύνη Ρωμιοσύνη
τους τραυματίες τους κουβάλησαν στη βιβλιοθήκη
η μια παλάμη αμπελόφυλλου στο χτυπημένο γόνατο
αγάλματα λυπημένα μες στους καπνούς -πού τον ξεχάσατε τον
έρωτα
σπουδαστές οικοδόμοι κατάρες πλακάτ ζητωκραυγές σημαίες
έρωτας είναι τ’ όνειρο έρωτας είναι ο κόσμος
χαμηλωμένο κούτελο του ταύρου έρχονται κι άλλοι κι άλλοι
μικρά μεγάλα σκολιαρόπαιδα με μια φούχτα στραγάλια με τσάντες
δυο κόκκινα πουλιά σταυρωτά ζωγραφισμένα στα τετράδιά τους
οι νεόνυμφοι βγήκαν απ’ το φωτογραφείο δένουν τις άσπρες ταινίες
στο κιγκλίδωμα
τυφλοί λαχειοπώλες μια όρθια κιθάρα λαμπιόνια φαρμακείων
νυχτώνει η πολιτεία ηλεκτρικοί αριθμοί κλεισμένα θέατρα
κλεισμένα τα μικρά τεφτέρια τα υπόγεια ποιήματα τα τρύπια λουλούδια
η μυστική γεωγραφία ανεβαίνει βουβή πάνω απ’ τη νύχτα απ’ το
απόρθητο βάθος
απόψε είναι ο καιρός για όλα λέει
απόψε είναι η συνέχεια όλων λέει
αύριο για όλο τον άνθρωπο για όλο το μέλλον
έτσι είπε πάνω στη στέγη
κράταγε ένα μεγάλο αόρατο τιμόνι κι έστριβε την πολιτεία
κάτω απ την άσφαλτο ακουγόταν ο θόρυβος του κόσμου
ένα μαύρο σκυλί ένα καλάθι ένας μικρός καθρέφτης
δυο τεράστια παπούτσια του πικρού γελωτοποιού και το
σπασμένο ποτήρι
κι η μυρωδιά απ’ τη φουφού του καστανά μεγάλη σαν καράβι.

Από τη σύνθεση Το σώμα και το αίμα (Κέδρος, 1977).

Επέτειος Πολυτεχνείου, 17 Νοέμβρη 2020

Φέτος η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν θα γιορταστεί όπως κάθε χρόνο. Δεν θα γίνουν οι καθιερωμένες πορείες, δεν θα πλημμυρίσει η αυλή και το άγαλμα από κόκκινα γαρύφαλλα, δεν θα αντηχήσουν στους δρόμους επαναστατικά τραγούδια. Στα σχολεία δεν θα πραγματοποιηθούν αφιερώματα στους αγωνιστές, δεν θα ακουστούν ποιήματα και το χρονικό της εξέγερσης.

Η μνήμη κι η ευγνωμοσύνη στα νέα παιδιά που έβαλαν το εμείς πάνω από εγώ, που νοιάστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία και αγωνίστηκαν με όλη τη θέρμη της ψυχής τους, παραμένουν όμως ζωντανές και δίνουν ελπίδα σε όλους μας.

Κι αν δεν βρεθούμε όλοι μαζί στο αμφιθέατρο του σχολείου να τιμήσουμε τη φετινή επέτειο, ας αφιερώσουμε λίγη ώρα στους στίχους του Τάκη Σινόπουλου και του Γιάννη Ρίτσου, τα χαρακτικά της Βάσως Κατράκη. Το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη από το αρχείο της ΕΡΤ [εδώ] αναβιώνει την εποχή και τις στιγμές της εξέγερσης.

Την επετειακή ανάρτηση επιμελήθηκαν οι φιλόλογοι Ιφιγένεια Αναγνώστου και Ειρήνη Παπαδοπούλου.