Με αφορμή την 21η Φεβρουαρίου, «Διεθνή Ημέρα Μητρικής Γλώσσας», οι μαθητές των Γαλλικών Α’ και Γ’ τάξης βρήκαν την ευκαιρία να αφυπνιστούν γλωσσικά και να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο την τύχη να έχουν συμμαθητές που μιλούν και άλλες μητρικές γλώσσες, και πιο συγκεκριμένα την κινεζική. Έτσι στο πλαίσιο αυτό είχαν την ευκαιρία να μάθουν πληροφορίες για την κινεζική γλώσσα, μητρική γλώσσα των συμμαθητών τους, συγκρίνοντας την με τις ευρωπαϊκές γλώσσες που ήδη γνωρίζουν ή μαθαίνουν. Παράλληλα προχώρησαν σε ευχάριστες και διασκεδαστικές απόπειρες να γράψουν το όνομα τους και άλλες εκφράσεις, που τους δίδαξαν οι δίγλωσσοι συμμαθητές τους.
Η Διεθνής Ημέρα Μητρικής Γλώσσας είναι μια παγκόσμια γιορτή που καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση της UNESCO στις 17 Νοεμβρίου 1999. Αφορμή για τη θέσπιση της Ημέρας στάθηκε η σφαγή της Ντάκα στις 21 Φεβρουαρίου 1952, όταν φοιτητές του Ανατολικού Πακιστάν (σημερινό Μπανγκλαντές) ξεσηκώθηκαν, στο πλαίσιο του «Γλωσσικού Κινήματος», για να αντισταθούν στην απαγόρευση της γλώσσας τους (Μπενγκάλι) και την επιβολή της επίσημης γλώσσας του Πακιστάν (Ουρντού).
Οι μαθητές, μέσα από τη συζήτηση με την καθηγήτρια Γαλλικών Γιώτα Γάτση, αναγνώρισαν την αξία της γλωσσικής και πολιτιστικής πολυμορφίας και της πολυγλωσσίας, καθώς και τη σημασία που έχει η μητρική γλώσσα τόσο για την ταυτότητα του ανθρώπου όσο και για την εκμάθηση άλλων γλωσσών.
Ως επιμύθιο στην πρωτοβουλία να τιμηθεί με αυτόν τον ωραίο τρόπο η «Διεθνής Ημέρα Μητρικής Γλώσσας» από τα παιδιά, παρατίθεται απόσπασμα από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του Τζώρτζ Στάινερ «Η ιδέα της Ευρώπης», εκδόσεις Δώμα 2020, καθώς τουλάχιστον το 43% των περίπου 6.000 γλωσσών που μιλιούνται στον κόσμο, κινδυνεύουν να χαθούν.
«Δεν υπάρχουν μικρές γλώσσες. Κάθε γλώσσα εμπεριέχει, αρθρώνει και μεταδίδει όχι μόνο το μοναδικό φορτίο της ζώσας μνήμης, αλλά την εξελισσόμενη ενέργεια των μελλοντικών της χρόνων, μια δυνητικότητα του αύριο. Ο θάνατος μιας γλώσσας είναι ένα κακό ανεπανόρθωτο, που συρρικνώνει τις δυνατότητες του ανθρώπου. Τίποτα δεν απειλεί την Ευρώπη πιο ριζικά (στις ρίζες της) από την απολυμαντική, σαρωτική πλημμυρίδα των αγγλοαμερικανικών, των ομοιόμορφων αξιών και της ομοιόμορφης κοσμοεικόνας που φέρνει μαζί της αυτή η παμφάγα Εσπεράντο. Ο υπολογιστής, η κουλτούρα του λαϊκισμού και της μαζικής αγοράς, μιλούν αγγλοαμερικανικά (από τα κλαμπ της Πορτογαλίας μέχρι τα φαστφουντάδικα στα εμπορικά κέντρα του Βλαδιβοστόκ). Η Ευρώπη πράγματι θα χαθεί, αν δεν αγωνιστεί για τις γλώσσες της, τις τοπικές παραδόσεις και τις κοινωνικές αυτονομίες της. Αν ξεχάσει ότι ο Θεός βρίσκεται στη λεπτομέρεια ή σε αυτό που ο Ουίλιαμ Μπλέικ αποκαλούσε «αγιοσύνη της μικροσκοπικής ιδιαιτερότητας».
